in de storm voor Oekraïne
Het lijkt wel of ik in een parallelle wereld leef. De oorlog in Oekraïne heeft mijn wereld in tweeën gehakt. Verbijsterd kijk ik naar die verschrikkelijke beelden. Het raakt me veel dieper dan ik ooit had kunnen denken. Misschien omdat ik als kind de langetermijneffecten van een oorlog had meegemaakt. Ik weet het niet, maar een feit is dat ik drie keer per dag de televisie aanzet om het nieuws te horen. En dan zijn er nog de gewone dagelijkse dingen, of er niets aan de hand is. De belastingaangifte, het gras inzaaien, koken, werken aan mijn boekpromotie. Er loopt een hoge emotionele scheidsmuur door mijn bestaan. Het is een bizarre vervreemding van de werkelijkheid.
Ik leef nu in een wereld vol woede en een wereld van machteloos verdriet om wat die klote oorlog allemaal aanricht. Haat en compassie. Twee volstrekt tegenstrijdige emoties die onlosmakelijk verbonden zijn. De woede in mij is duidelijk; stuur alstublieft alles wat de Oekraïners nodig hebben en snel graag, niet treuzelen. Ik hoef niet te weten hoe je het doet, wil het zelfs niet weten, maar doe het! Verliezen is geen optie. In deze wereld is geen plaats voor Poetins en ook niet voor een leger dat alle fatsoensregels met voeten treedt. Dat is de enige morele focus voor de toekomst. Het winnen van deze gruwelijke oorlog is voor de Oekraïners even belangrijk als voor ons en dat heeft ook voor ons gevolgen. Als zij daar op een houtje moeten bijten, nou dan moeten wij ook maar ons deel pakken. Zo snel mogelijk van dat gas af en we delen eerlijk de gevolgen. Tot over de eigen grenzen en binnen Europa als geheel. Daar worden we alleen maar sterker van.
Misschien kan ik dat dansen op het escalatiekoord rationeel nog wel snappen, maar ik kan de argumenten niet meer voelen. De verschrikkelijke beelden vagen die argumenten weg. Omdat ik bang ben dat het een politiek correcte manier is om weg te kijken. Het beestje niet bij de naam noemen, kan wel eens een vorm zijn om het noodzakelijke handelen maar uit te stellen. Er komt onherroepelijk een moment dat we ons móeten uitspreken en ons afvragen waar en hoe we moeten handelen. Het is een hoogstpersoonlijke vraag die voor iedereen een persoonlijk antwoord kent. Daarin neem ik niemand de maat. Doe wat je denkt te kunnen doen.
“In de storm voor Oekraïne”, de titel van het artikel, is míjn keuze. Ik heb besloten de opbrengst van mijn eerste roman In de storm van het vergeten geheel af te staan aan giro 555 voor slachtofferhulp aan Oekraïne. Daarvoor koop ik de boeken zelf in, zodat per boek de grootste opbrengst is te realiseren. Het zal nog een heel werk zijn om een zo’n groot mogelijk publiek te bereiken, maar dat zie ik als een uitdaging. Meer informatie volgt nog. Dan ben ik iets minder machteloos, dan ik me nu vaak voel.
Robert G. Lupgens
