Een simpele vraag geeft zelden een eenvoudig antwoord.
‘Wat is nu precies de boodschap van je boek en wie wil je met je boek bereiken?’ Het was een simpele maar confronterende vraag. Veel van wat je wil communiceren in je boek is indirect en impliciet verweven met de handelingen in je verhaal. Zo werkt het meestal, maar dat wil niet zeggen dat er geen rode draad is. Je ontkomt er ook niet aan. Is die rode draad er niet, dan loop je vast. Je verliest als het ware het contact met de handelingen en de spelers in het verhaal. Dan weet je, dat het tijd is om pas op de plaats te maken.
Maar goed, dit is natuurlijk geen antwoord op de vraag. Hooguit de vaststelling dat het akelig lastig is. Ik geef het toe; al dagen loop ik te kauwen op die vraag. Je roman is een deel van jou en zegt veel over wie je bent of wie je wilt zijn. Laat ik de vraag zo maar opvatten dan. Mijn impliciete beweegreden voor schrijven is hoe ik naar de wereld en naar mensen kijk; met een filosofische blik en me verwonderend over de complexiteit en de schoonheid in wat ik aantref. Schoonheid is niet alleen maar “mooi”. Schoonheid kan evenzeer pijnlijk, dubbelzinnig, of schokkend zijn. Wat mooi is, wordt bepaald door hoe we er mee omgaan, hoe we tegenslagen op weten te vangen en hoe we geraakt worden door wat ons overkomt. Schoonheid zit in de beleving en de verwerking, niet in het feit zelf.
Bij “In de storm van het vergeten” is dat een zoektocht geworden toen het einde in zicht kwam. Aangewakkerd en gestuurd door het drama, dat de vier hoofdpersonen met elkaar verbindt. Het is een geschiedenis waarin kwetsbaarheid, schaamte en waarheid met elkaar om de voorrang strijden. En natuurlijk kon ik het niet laten om te spelen met vragen over zelfbeschikking, over wat nu echt kenbaar is en hoe we “waarheid” vervormen tot een instrument om onszelf staande te houden in een onbegrijpelijke werkelijkheid. Iedereen kent zo zijn eigen waarheid. Een filosofische roman is het dus geworden. Ik hoop dat u net zoveel van de hoofdpersonen zult houden, als ik het heb gedaan. En meer nog; dat ze stof tot nadenken geven.
Robert G. Lupgens
