Schuldgevoel

Gisteren publiceerde ik op mijn blog “tussenruimte” en terwijl ik het postte voelde het als een soort verraad. Mag je wel ongegeneerd schrijven over wat jezelf bezighoudt terwijl de beelden uit Oekraïne in een onophoudelijke stroom gruwels voorbij je netvlies trekken? Heeft u die ogen van de commandant van het AZOV-bataljon gezien? De wanhopige hulpvraag, die angst? Maar ook de sereniteit wanneer je tot in het ultieme je lot aanvaardt. Het was de blik van heiligen op oude Russische iconen. Is dat overdreven? Misschien, maar ík zag het heilig vuur van het martelaarschap en het heeft me niet meer losgelaten. In spanning en met onrust wacht ik af op wat er nog komen gaat.

Ik mag al die beelden niet vergeten. Die oude handen voor trieste ogen, de dood onder de blauwe nagels, de blik van die moeders en kinderen. De kraters in de flatgebouwen als het losgerukte hart uit Rotterdam. Ik moet dat bewaren in mijn hoofd om ze voor altijd te eren, de slachtoffers van deze oorlog. En natuurlijk ben ik druk bezig om allerlei hulporganisaties te vragen mij te helpen om zoveel mogelijk boeken te kunnen verkopen, een zo groot mogelijke opbrengst voor Oekraïne te genereren. Kunt u me daarbij helpen? Alstublieft, doe mee! Laat het me weten via een reactie op mijn blog. Dit stukje moest ik even kwijt om weer in balans met mezelf te komen.

Robert G. Lupgens


Twitter Facebook LinkedIn Volgen


Schuldgevoel

reacties op mijn boek 'In de storm van het vergeten'

Een oude reus, om wie ik me zorgen maak

voorbij de tijd

een feestje!

De laatste stap