Een oude reus, om wie ik me zorgen maak
En plotseling stond ze daar! Een onverwoestbare bejaarde tussen allemaal jonge olijfbomen. Hoe lang zou ze daar al staan? Zeshonderd jaar, duizend? Hoeveel bomen hadden deze boomgaard al verlaten? Maar zij was gebleven, tegen de tijd in. De Spaanse Armada had ze meegemaakt, de Franse revolutie. Of dichter bij huis; de eerste mens op de maan. Of kleiner nog; hoeveel heimelijke kussen zijn er onder haar bladerdak gewisseld, hoeveel harde woorden zijn er gevallen en geheimen gedeeld? Een onwrikbare belofte is ze ook, voor alles wat nog komen kan. Als we haar maar rustig laten staan, dan zullen onze achterkleinkinderen in dezelfde verwondering staan.
De televisie staat aan. Een dodelijke bacterie is uit Amerika overgewaaid en ik zie zo’n zelfde reus reus die omgezaagd wordt. Italië is hard getroffen en je kunt gaan aftellen tot het ongeluk jou heeft bereikt. De man met de zaag kan zijn tranen niet bedwingen. Misschien heeft ze hier al duizend jaar gestaan, mijnheer. Duizend jaar en nu niet meer! Er is een stuk uit zijn geschiedenis geslagen. Welke prijs betalen we nog, nu we de wereld “veroverd” hebben? Die boom van de foto, die staat er nog. Kortgeleden heb ik haar nog opgezocht. Ik zal voor haar bidden en voor mijzelf. Zo’n gat in mijn hart wil ik niet hebben.
